Αυτό είναι το πρώτο άρθρο που έγραψα στο ipernity στις 5 Απριλίου 2009, όταν ήμουν στη Γερμανία και έψαχνα με κάθε τρόπο να βρω κάποια ουσιαστική πληροφόρηση για να ανέβω στην Ολλανδία. Ευχαριστώ θερμά μέσα από την καρδιά μου όλους τους φίλους που με βοήθησαν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο τότε. Θα τους είμαι πάντα ευγνώμων.
Στην Ολλανδία ολοταχώς! Πως λέμε "στην κουζίνα ολοΠαχώς!"... Έγραψα κάποια πραγματάκια σε μήνυμα μου στην ftaneipia την περασμένη εβδομάδα. Εδώ θα τα πω λίγο πιο εκτεταμένα και θα παραθέσω και άλλες μου σκέψεις.
Πρώτα από όλα να συστηθώ. Ονομάζομαι Σωκράτης, είμαι 34 χρονών και ζούσα μέχρι πριν λίγο καιρό στη Θεσσαλονίκη. Αποφοίτησα το 2005 από το τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Υπολογιστών του ΑΠΘ. Έκτοτε δούλεψα σχεδόν τρία χρόνια σε μια κατασκευαστική εταιρεία της πόλης. Στην αρχή, όπως συμβαίνει για όλους τους νέους συναδέρφους, ήμουν το παιδί για όλες τις δουλειές. Μετά έκανα κάποιες μικρές Η/Μ μελέτες και κάποια στιγμή ανάλαβα την τεχνική υποστήριξη των ηλεκτρονικών υπολογιστών και του δικτύου της εταιρείας. Είχα δουλειά (η εταιρεία είχε καμιά 100 Η/Υ στο δυναμικό της), ωστόσο αυτό το καλοκαίρι κάνοντας έναν απολογισμό και σχεδιάζοντας το μέλλον μου συμπέρανα ότι αυτή η δουλειά δεν είχε κάτι παραπάνω εδώ και πολύν καιρό να μου προσφέρει. Έτσι αποφάσισα ότι ή θα αλλάξω πόστο μέσα στην εταιρεία ή θα βρω αλλού εργασία επιστημονικού περιεχομένου, έτσι ώστε να μπορέσω να αξιοποιήσω τις ικανότητές μου και την ανάγκη μου για δημιουργική / εφευρετική εργασία. Τους επόμενους μήνες κατόπιν ενδελεχούς έρευνας εργασίας, διαπίστωσα αυτό που ήδη ήξερα, ότι δηλαδή η Ελλάδα μας διέρχεται έναν εργασιακό μεσαίωνα.
Και το θέμα είναι ότι δεν είναι η οικονομική κρίση που δυσχεραίνει μέρα με τη μέρα την κατάσταση στη χώρα μας. Όχι. Η χώρα μας είχε πρόβλημα πολύ πριν την κρίση. Η ανεργία στους νέους, η αναξιοκρατία, το μέσο και το φακελάκι, το σαθρό πολιτικό σύστημα και όλα αυτά που μας κάνουν να αισθανόμαστε παιδιά ενός τρίτου ή και τέταρτου Θεού, όλα αυτά δεν ήρθαν με την οικονομική ύφεση. Προϋπήρχαν και θα υπάρχουν για πολλά χρόνια ακόμα, ανεξαρτήτου κρίσης, γιατί είναι συνυφασμένα με τον καθημερινό τρόπο ζωής και σκέψης των Ελλήνων. Κάποια μέρα η παγκόσμια κρίση θα αμβλυνθεί, όμως η «Ελληνική κρίση» θα συνεχίζει να επιδεινώνει τις ζωές εμάς των νέων, δεν θα περάσει έτσι αν δεν συνειδητοποιήσουμε τη λάθος μας σκέψη. Και το κακό είναι ότι η «Ελληνική κρίση» είναι χειρότερη από την «Παγκόσμια κρίση».
Να εξηγήσω γιατί το πιστεύω αυτό. Πρώτα απ’ όλα να σημειώσω ότι έτυχε να ζήσω πριν είκοσι χρόνια, έφηβος τότε, στη Γερμανία για περίπου επτά χρόνια. Αυτό με βοήθησε να ξεφύγω σε μεγάλο βαθμό από την ελληνική νοοτροπία και να δω τα καλά και τα κακά στοιχεία μιας πολύ σωστά οργανωμένης χώρας, όπως είναι η Γερμανία. Και αυτή τη στιγμή πάλι είμαι για λίγο καιρό στη Γερμανία, στην επιδίωξή μου να πάω να ζήσω στην Ολλανδία. Εδώ ο πολίτης έχει αρκετές υποχρεώσεις, πληρώνει αρκετούς φόρους, τηρεί τους νόμους και επιδιώκει ο ίδιος την τάξη. Από την άλλη έχει και δικαιώματα, αλλά και ένα πολύ σωστό κοινωνικό και ασφαλιστικό σύστημα. Όταν, λοιπόν, στις ειδήσεις αναφέρουν ότι στην τάδε γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία απολύθηκαν π.χ. χίλιοι εργαζόμενοι, αυτοί οι εργαζόμενοι δεν πετιούνται στον δρόμο. Θα πάνε στο ταμείο ανεργίας και μέχρι να βρουν εργασία θα παίρνουν ένα αξιοπρεπές ποσό κάθε μήνα που θα τους επιτρέπει να συντηρηθούν σαν άνθρωποι. Και το κράτος κάποια στιγμή θα τους βρει δουλειά. Από την άλλη στην Ελλάδα, το επίδομα ανεργίας είναι αναξιοπρεπές και έχει ημερομηνία λήξης, κάτι το οποίο είναι μεγάλο πρόβλημα αφού ο ελληνικός άχρηστος ΟΑΕΔ υπάρχει μόνο για να ροκανίζει τα χρήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και για να διορίζονται εκεί αργόσχολα γαλαζοπράσινα παιδιά. Και δεν είμαι καθόλου υπερβολικός στους ισχυρισμούς μου.
Άρχισα λοιπόν να ψάχνω για εργασία στο εξωτερικό. Θέσπισα κάποια μακροπρόθεσμα κριτήρια (εργασία, ποιότητα ζωής, κοινωνικές παροχές, κα), συνέταξα μια λίστα ευρωπαϊκών χωρών και άρχισα να ψάχνω. Και ενώ την Ολλανδία δεν την είχα καν στην αρχική μου λίστα, στο τέλος μετά από αρκετή μελέτη κατάληξε να είναι η τελική μου επιλογή. Έχει κοινωνικές υπηρεσίες όπως η Γερμανία, από την άλλη όμως έχει ανθρώπους απ’ όλον τον κόσμο, καλές δυνατότητες σπουδών για τους ξένους και ο μέσος όρος ηλικίας είναι χαμηλός σε σχέση με τη Γερμανία που δείχνει ότι πάει να καταντήσει μια χώρα γερόντων τα επόμενα χρόνια.
Έκανα τον προγραμματισμό μου, ξενοίκιασα και το διαμέρισμα που νοίκιασα στη Θεσσαλονίκη (για την ακρίβεια το μεταβίβασα σε ένα φιλικό ζευγάρι), παραιτήθηκα από την εργασία μου, και με τις όποιες μικρές οικονομίες που είχα ξεκίνησα την πορεία μου για την Ολλανδία με μέσο σταθμό τη Γερμανία, όπου και είμαι αυτήν τη στιγμή. Με φιλοξενεί ο αδερφός μου. Είναι ηλεκτρονικός και έχει και δύο παιδάκια. Έχω και μια αδερφή που έχει μεταναστεύσει και αυτή στη Γερμανία εδώ και αρκετά χρόνια.
Εγώ είχα μείνει πίσω, έλεγα να παλέψω στην Ελλάδα, όμως τα πράγματα κάθε μέρα γίνονται όλο και δυσκολότερα στη χώρα μας. Μπορώ να πω ότι έφυγα με μεγάλη απογοήτευση. Τι να κάνει, όμως, οποιοσδήποτε νέος που θέλει να προκόψει; Πιο πολύ με πειράζει η αναξιοκρατία και η κακή πολιτική και κοινωνική νοοτροπία του λαού μας.
Τέλος πάντων… Στην πορεία μου για την Ολλανδία σκέφτομαι να κάνω μια πρώτη αναζήτηση για το Άμστερνταμ. Ακόμα δεν έχω βρει σπίτι ή εργασία. Θέλω όμως να ανέβω στο Άμστερνταμ, να βρω ένα δωμάτιο να συγκατοικήσω και παράλληλα να αναζητήσω εργασία. Στην αρχή οποιαδήποτε εργασία. Ως προς τη συγκατοίκηση δεν έχω πρόβλημα. Κατά τη διάρκεια των σπουδών μου συγκατοικούσα και ήταν απίστευτη εμπειρία και έκανα πάρα πολλούς καινούριους φίλους έτσι (Θανάση, Χριστίνα, Φώτη και Τίνα μου λείπετε παιδιά, εύχομαι να με επισκέπτεστε συχνά εδώ πάνω…). Και είναι οι φίλοι μου μαζί με συγγενείς και το κλίμα της Ελλάδας αυτά που πραγματικά θα μου λείψουν στο εξωτερικό Ωστόσο, είμαι αποφασισμένος να μείνω αρκετά χρόνια στο εξωτερικό. Κύριο κριτήριο επιστροφής: Να γίνει η Ελλάδα έστω και λίγο σαν τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη σε βασικούς τομείς ποιότητας ζωής, όπως στα εργασιακά δικαιώματα, στον σεβασμό στον πολίτη, στην αλληλεγγύη, την πρόνοια για τις εργαζόμενες μητέρες, τη σωστή διαχείριση χρημάτων των πολιτών,… (ωχ! θα επιστρέψω άραγε ποτέ πίσω;)
Στην προσπάθεια μου για να έρθω στο Άμστερνταμ ψάχνω να βρω οποιονδήποτε έλληνα ή ελληνίδα μένει ήδη εκεί, με σκοπό να με βοηθήσει, παρέχοντάς μου μερικές πληροφορίες σχετικά με την πόλη, πώς να βρω ένα δωμάτιο να συγκατοικήσω, τις πρώτες δυσκολίες εκεί, και για την επιλογή μου.
Στην αναζήτησή μου την προπερασμένη εβδομάδα, έπεσα πάνω στο blog της ftaneipiaaaaaaaaaaa. Αυτά που είχα διαβάσει με βοήθησαν πολύ και επιχείρησα να συνομιλήσω μαζί της με σκοπό να τη ρωτήσω κάποια πράγματα παραπάνω. Η ανταπόκρισή της ήταν πολύ θετική. Μάλιστα, συνεχίζοντας μετά τα διαβάζω τα post της, διαπίστωσα ότι κάποια τα είχα διαβάσει στην αναζήτησή μου πριν μήνες για να επιλέξω χώρα και συνέβαλαν και αυτά να επιλέξω την Ολλανδία. Μεγάλο πράγμα τελικά τα ποστ! Από την άλλη προσπαθώ εδώ και πολλές μέρες να τηλεφωνήσω στην ελληνική κοινότητα του Άμστερνταμ με σκοπό να ζητήσω πληροφορίες και βοήθεια, αλλά δεν το σηκώνει κανείς. Τους έστειλα και e-mail πριν δέκα μέρες, αλλά δεν μου απάντησαν. Αναρωτιέμαι, αν υπάρχει ελληνική κοινότητα ή αν είναι ανενεργή.
Πάντως, οι εμπειρίες μου σχετικά με τους Έλληνες της Γερμανίας όταν ήμουν εκεί πριν είκοσι χρόνια δεν ήταν και οι καλύτερες. Είδα αρκετούς να έχουν τη ίδια ασυγκράτητη λαμογιά και απατεωνιά μέσα τους. Και δεν μου άρεσε που ισχυρίζονταν ότι οι Γερμανοί είναι κατώτερος λαός, πολλές φορές αποκαλώντας τους «γουρούνια στη συμπεριφορά», χωρίς να βλέπουν τα καλά τους στοιχεία και ότι στην ουσία αυτό που μετράει είναι πρώτα από όλα η δικιά μας συμπεριφορά να είναι σωστή και ειλικρινής με σκοπό να γίνει πρότυπο και για τους άλλους. Δεν την μπορώ την υποκρισία. Θέλω πράγματα καθαρά και ξάστερα και για τον λόγο αυτό προσπαθώ πάντα οι πράξεις μου να συμβαδίζουν με τον λόγο μου. Υπάρχουν, από την άλλη, και πολύ καλοί έλληνες στη Γερμανία, τους οποίους τους αγαπώ και θέλω να τους μοιάσω σε πολλά στοιχεία του χαρακτήρα και της συμπεριφοράς τους.
Αυτό είναι και το πρώτο μου post στο ipernity. Ήδη έγραφα και γράφω ακόμα στο www.3000meres.blogspot.com και σύντομα και θέλω να κάνω και ένα blog στο wordpress. Πληροφοριακά, τo e-mail μου είναι το Socrates.net@gmail.com.
Θα παρακαλούσα κάθε φίλο ή επισκέπτη να παραθέσει ένα μικρό σχόλιο. Όποιος γνωρίζει για σπίτι, εργασία ή μπορεί να μου δώσει πληροφορίες θα με βοηθούσε πάρα πολύ. Όπως και να με σχολιάσει σε κάποιον ισχυρισμό μου που μπορεί να μην είναι σωστός και εγώ να το αγνοώ. Ευχαριστώ πολύ παιδιά.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου